GÝRÝÞ ve AMAÇ: Transisyonel hücreli olmayan mesane kanserleri nadir görüldüðü için literatürde daha az veri bulunmaktadýr. Bu amaçla hastalar klinikopatolojik özellikleri, tedavi modaliteleri ve bunlarýn prognoza etkileri açýsýndan retrospektif olarak deðerlendirilmiþtir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ekim 2004-Eylül 2014 tarihleri arasýnda kliniðimizde püre transisyonel hücreli olmayan mesane kanseri tanýsý teyit edilen 30 hasta retrospektif olarak deðerlendirildi. Transisyonel kanser içeren miks tümörler çalýþma dýþý býrakýldý.
BULGULAR: Çalýþmamýzda mesane kanserli hastalarýn %7.6’sýnda transisyonel hücreli olmayan karsinom olup bunlarýn %3.9’u skuamöz hücreli karsinom (SHK), %2’si adenokarsinom, %1’i küçük hücreli karsinom (KHK) olup, %0.7’si diðer transisyonel hücreli olmayan kanser tipleri idi. Çalýþmaya dahil edilen 30 hastanýn taný anýnda ortanca yaþý 60 yýl (aralýk; 22-82), erkek/kadýn oraný 4: 1 (24 erkek, 6 kadýn) ve taný anýnda en sýk semptom makroskopik hematüri (%73.3) idi. 7 (%23.3) hastada evre 2, 10 (%33.3) hastada evre 3, 13 (%43.3) hastada ise evre 4 hastalýk saptandý. Ortanca takip süresi 10 ay olup hastalarýn %80.0’ninde nüks/progresyon, %76.7’sinde ölüm gerçekleþti. Hastalarýn ortanca saðkalýmý 10.0 ay olup, histopatolojik alt tipler açýsýndan anlamlý farklýlýk yok idi (P=0.30). Lenf nodu tutulumu ve uzak metastazý olan hastalar çalýþma dýþý býrakýldýðýnda erken evre mesane kanserli 17 hastanýn ortanca saðkalýmý 13.1 ay olup, tedavi modaliteleri açýsýndan deðerlendirildiðinde TUR±KT±RT uygulananlarda 10.0 ay iken, cerrahi±KT±RT uygulananlar ortanca saðkalýma ulaþmamýþtý (P=0.07). Taný anýnda ECOG performans durumunun 0-1 olmasý (P=0.04), 60 yaþ ve altýnda olmak (P=0.04), evre 2 ya da 3 hastalýða sahip olmak (P=0.02), uzak metastazýn olmamasý (P=0.04) ortanca sað kalýmý olumlu etkileyen faktörler idi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Transisyonel hücreli olmayan mesane kanserli hastalarda histopatolojik alt tiplere göre gruplar arasýnda genel saðkalým farký saptanmadý. Taný anýnda ECOG performans durumunun 0-1 olmasý, 60 yaþ ve altýnda olmak, evre 2 ya da 3 hastalýða sahip olmak, uzak metastazýn olmamasý ortanca saðkalýmý olumlu etkileyen faktörler idi. Evre 4 hastalýk dýþýndaki hastalarda cerrahi ± kemoterapi ve/veya radyoterapinin saðkalýmý anlamlý olarak artýrdýðý gözlendi.

INTRODUCTION: Because non-transitional bladder cancers are rare, there is a few data in the literature. For this purpose, patients were evaluated retrospectively in terms of clinicopathologic characteristics, treatment modalities, and their prognostic effects.
METHODS: Thirty patients with pure non-urothelial bladder cancer, who were followed between October 2004 and September 2015, were evaluated retrospectively.
RESULTS: Out of 390 consecutive patients with bladder cancers, 30 had pure non-urothelial carcinoma (7.6%): %3.9 SqCC, %2.0 AC, %1.0 SmCC, %0.7 another non-urothelial carcinoma. The median age of the patients was 60 years (range, 22–82 years) and the male/female ratio was 4: 1 (24 males and 6 females). The most common symptom was macroscopic hematuria (73.3%). Seven patients (23.3%) had stage II disease, ten patients (33.3%) had stage III disease and thirteen patietns (43.3%) had stage IV disease. The median follow-up period was 10.0 months, during which 80.0% experienced recurrence/progression, and 76.7% died. The median overall survival (OS) was 10.0 months and there was no significant difference in terms of histopathological subtypes (P=0.30). The median OS of seventeen patients with stage 2-3 was 13.1 months. The median survival for stage I–III patients treated with surgery±CT ±RT (median OS yet not reached) was longer than for those treated with TUR ± CT ± RT (10 months) (P = 0.07). Univariate analysis revealed that younger age (P=0.04), stage 2-3 disease (P=0.02), ECOG performance status<2 (P=0.04), and the absence of metastasis (P=0.04) were factors indicating a good prognosis.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In patients with non-urothelial cancer, there was no overall survival difference between groups in terms of histopathological subtypes. At the time of diagnosis, younger age, stage 23 disease, ECOG performance status<2, and the absence of metastasis were factors indicating a good prognosis. Surgery ± CT ± RT resulted in significantly better OS, except for in patients with stage 4 disease.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Malignite ve pulmoner tromboemboli birlikteliði tespit edilen hastalarda primer malignitenin yeri ve patolojik tipi ile pulmoner tromboemboli arasýndaki iliþkiyi incelemek amaçlanmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniðimizde Mayýs 2010-Ekim 2013 tarihleri arasýnda malignite ve pulmoner tromboemboli birlikteliði tespit edilen 42 hasta çalýþmaya alýndý. Bu olgularýn yaþ, cinsiyet, ek hastalýk, sigara alýþkanlýklarý sorgulandý. Primer malignitenin saptandýðý organ, patolojik tipi, metastaz varlýðý, taný zamaný, verilen tedaviler kaydedildi ve sonuçlar tartýþýldý.
BULGULAR: Çalýþmaya dahil edilen 42 malignite ve pulmoner tromboemboli tanýsý olan hastanýn 15’i kadýn (%35,7), 27’si erkekti (%64,3) ve yaþ ortalamalarý 60,4 ± 14 (24-86) olarak bulundu. 19 (%45,2) hastada primer akciðer malignitesi ve 23 (%54,7) hastada akciðer dýþý malignite mevcuttu. Akciðer malignitesi olan hastalarýn 13’ünde (%30,9) adenokarsinom, 4’ünde (%9,5) squamöz hücreli karsinom ve 2’sinde (%4,7) küçük hücreli karsinom saptandý. Akciðer dýþý malignitesi olanlarda, 9 hastada (%21,4) gastrointestinal sistem malignitesi, 8 hastada (%19) genitoüriner sistem malignitesi, 3 hastada (%7,1) baþ- boyun tümörü, 2 hastada (%7,1) hematolojik malignite ve 1 hastada (%2,3) primeri bilinmeyen metastatik karsinom tespit edildi. Yapýlan venöz Doppler ultrasonografi incelemesinde 25 hastada (%59,5) alt ekstremitede trombüs, 2 hastada (%4,8) üst ekstremitede trombüs, 2 hastada (%4,8) hem üst hem de alt ekstremitede trombüs tespit edildi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Kanser hastalarýnda tromboembolik hastalýklar önemli bir mortalite nedenidir. Özellikle pulmoner tromboembolinin mortaliteyi artýrýcý etkisi fazladýr. Bu nedenle klinik þüphe varlýðýnda PTE tanýsý bir an önce konulmalý ve tedavi edilmelidir. Bir baþka açýdan PTE nedeniyle takip edilen hastalarda altta yatan bir malignite olma olasýlýðý düþünülmeli ve gerekli incelemeler yapýlmalýdýr.

INTRODUCTION: In this study we aimed to evaluate the relationship between the location and histological structure of primary malignancy and pulmonary thromboembolism (PTE) in patiens both having malignancy and pulmonary thromboembolism.
METHODS: Forty- two (42) patients followed by the diagnosis of both malignancy and PTE were enrolled in our study between May 2010- July 2013. We assessed our patients according to ages, genders, comorbidity and smoking habits and malignancy according to the location of malignancy, pathological subtypes, metastases and the duration of the initial diagnosis.
RESULTS: Of the whole 42 patients with malignancy and PTE, 15 patients were female (35,7%), 27 patients were male (64,3%). The mean age were 60,4 ± 14 (24-86). 19 patients (45,2%) were having pulmonary, 22 patiens (52,4%) were having extrapulmonary malignancy. The distrubition of pulmonary malignancy were as follows; adenocarcinoma (13 (30,9%)), squamous cell (4, (9,5%)) and small cell carcinoma (2 (4,7%)). The distrubition of extrapulmonary malignancy were as follows; gastrointestinal tract malignancies (9 (21,4%)), malignancy of the genitourinary system 8 (19%), head and neck tumors (3 (7,1%)), haematological malignancy (2 (7,1%)) and metastatic carcinoma of unknown primary (1(2,3%)). The lower extremity thrombosis in 25 patients (59,5%), the upper extremity thrombosis in 2 patients (4,8%), both upper and lower extremities thrombosis in 2 patients (4,8%) were detected by the examination of the venous Doppler ultrasound.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Thromboembolic diseases are known as one of the major causes of mortality in cancer patients. It has been shown in the previously studies that pulmonary thromboembolism has an enhancing effect to mortality in cancer patients. Therefore, in the presence of clinical suspicion of PTE, it must be diagnosed and treated as soon as possible. Patients of whom are diagnosed as PTE should be reconsidered and further investigations should be performed because of the probability of an underlying malignancy.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Malignitelere ikincil safra yolu týkanýklýðý ve bilirubin yükselmesi görülebilir. Kemoterapi uygulanabilmesi için bilirubin seviyesinin belli bir seviyenin altýnda olmasý gereklidir. Safra yollarý týkanýklýklarýnda perkütan biliyer drenaj ve stentleme palyatif tedavide uygulanmaktadýr. Perkütan biliyer drenaj sonrasý bilirubin seviyeleri düþmektedir. Bilirubin seviyelerinde belli miktara düþme zamaný ile ilgili çalýþmalar mevcuttur. Bu çalýþmada biz iþlem öncesi seviyesine bakýlmadan 2 ay içinde 2 mg/dl’ nin altýna düþen bilirubin seviyesine sahip olgularda iþlem sonrasý kýsa dönemdeki bilirubin seviyesindeki deðiþimi göstermeyi amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2014- Aralýk 2016 tarihleri arasýnda malign sebeplere baðlý týkayýcý sarýlýk geliþmiþ ve PBD uygulanmýþ ve iþlem sonrasý 2 ay sonra biluribin seviyesi 2 mg/ dl nin altýna düþmüþ olgularýn iþlemden bir gün önceki, iþlem sonrasý 1.,7., ve 15. gündeki bilirubin miktarlarý kaydedildi. Tüm hastalarda safra týkanýklýða yol açan tümör çeþidi ve týkanýklýðýn seviyesine bakýldý.
BULGULAR: Çalýþma kriterlerine uyan 40 hasta deðerlendirildi. Ýþlem öncesi ortalama bilirubin seviyesine göre ortalama bilirubin miktarýnda 1. gün %17,7, 7. gün %38,4 ve 15. Gün % 59,4 azalma izlendi. Bilirubin düþme miktarýyla sadece iþlem öncesi bilirubin seviyesiyle iliþki mevcuttu (p<0.001). Týkanma seviyesi, týkanma etiyolojisini oluþturan malignite ve karaciðer metastazý olup olmamasý ile bilirubin düþüþ miktarý arasýnda iliþki saptanmadý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Perkütan biliyer drenaj ve stentleme malign sebeplere baðlý safra yolu týkanýklýðýnda palyatif tedavide yer almakta olup iþlemin amaçlarýndan biride bilirubin seviyelerini düþürerek hastaya kemoterapi uygulanabilmesine olanak saðlamasýdýr. Bu çalýþma ile perkütan biliyer drenaj ve stentleme sonrasý 2. ayda 2 mg /dl nin altýna bilirubin seviyesine inmiþ olgularda 1. günde, 7. günde ve 15. günde bilirubin seviyelerindeki ortalama düþüþün sýrasýyla %17,7, %38,4 ve % 59,4 olduðu ve iþlem öncesi bilirubin seviyesinin erken dönem bilirubin miktarýndaki deðiþiklikle iliþkili olduðu görülmüþtür.

INTRODUCTION: Secondary bile duct obstruction and bilirubin elevation may be observed in malignancies. Bilirubin levels below a specified amount are required in order to administer chemotherapy. Percutaneous biliary drainage (PBD) and stenting are performed for palliative treatment of bile duct obstructions. Bilirubin levels decrease after percutaneous biliary drainage. In this study, we aimed to demonstrate the postoperative short-term change in bilirubin levels in cases whose bilirubin levels decreased below 2 mg/dL within 2 months, regardless of predrainage level.
METHODS: The amounts of bilirubin on the day before percutaneous biliary drainage, and on post percutaneous biliary drainage days 1, 7 and 15 were recorded for technically successful cases who had obstructive jaundice due to malignant causes on dates January 2014-December 2016 for cases whose bilirubin levels decreased to <2 mg/dL within 2 months after the procedure.The type and degree of tumor leading to bile obstruction was examined in all patients.
RESULTS: In study period, 40 patients who met the criteria were found. A decrease by 17.7% on day 1, 38.4% on day 7 and 59.4% on day 15 was observed in the mean bilirubin amount compared to the pre PBD mean bilirubin level.The amount of bilirubin decrease was only correlated with predrainage bilirubin level. No correlation was found between the amount of bilirubin decrease and the degree of obstruction, the presence or absence of malignancy and liver metastasis that constitutes the etiology of obstruction.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Percutaneous biliary drainage and stenting is considered as palliative treatment of bile duct obstruction due to malignant causes and purposes of the procedure include decreasing bilirubin levels to enable chemotherapy administration for the patient. For cases whose bilirubin levels had decreased to <2 mg/dL at 2 months after percutaneous biliary drainage and stenting, this study demonstrated the mean decrease in bilirubin levels on days 1, 7 and 15 as 17.7%, 38.4% and 59.4%, respectively.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çaliþmanin amaci, hematolojik kanser tanisi almiþ ve kemoterapi tedavisi görmekte olan hastalarda distres, anksiyete ve depresyon yaþama durumlarini belirlemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Tanimlayici kesitsel tipte yapilan çaliþmanin örneklemini, hematolojik kanser tanisi almiþ, hematoloji servisine yatiþi yapilan veya ayaktan kemoterapi tedavisi görmekte olan 75 bireyden oluþmaktadir. Hastalara kiþisel bilgi formu, Distres Termometresi (DT) ve Hastane Anksiyete ve Depresyon Skalasi (HADS) testleri uygulandi.
BULGULAR: DT’ye göre 52 hastanin (%69,3) yüksek stres (≥4) yaþadiði, 23 hastanin (%30,7) düþük stres (<4) yaþadiði belirlenmiþtir. HAD ölçeðine göre, HAD-Anksiyete alt boyutu açisindan 17 hastanin (%22,7) 10 ve üzeri olduðu belirlenmiþtir. HAD-Depresyon alt boyutu açisindan 47 hastanin (%62,7) 7 ve üzeri olduðu belirlenmiþtir. DT ve HAD skalalari arasinda pozitif yönlü korelasyon vardir. Bayanlarin anksiyete puan ortalamasinin, erkeklerin anksiyete puan ortalamasindan istatistiksel olarak anlamli düzeyde daha yüksek olduðu belirlenmiþtir.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Hastalarin büyük çoðunluðu tani anindan itibaren tedavi süreci boyunca distres yaþamaktadir. Hastalarin distresi artikça anksiyete ve depresyon seviyeleri de artmaktadir. Böylece hastalarin fiziksel ve emosyonel yakinmalari artarken, tedaviye uyum zorlaþmakta, hastane yatiþ süreleri artmakta ve hastanin yaþam kalitesi azalmaktadir. Psikolojik sikinti yaþayan hastalarin gözden kaçmamasi, tespit edilmesi ve yönlendirilmesi için ve nicel olarak ölçüm yapan, zaman almayan tarama ölçekleriyle hastalarin rutin olarak deðerlendirilmesi literatür iþiðinda önerilmektedir.

INTRODUCTION: The aim of this study is to determine distress, anxiety and depression in patients who have received hematologic cancer diagnosis and who are on chemotherapy treatment.
METHODS: The sample consisted of 75 individuals who were diagnosed with hematologic cancer and who were on chemotherapy treatment in the hematology department and in there mote chemotherapy unit. Participant were applied personal information form, DistressThermometer (DT) and Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS).
RESULTS: Accordingto DT, 52 patients (69.3%) had highstress (≥4), 23 patients (30.7%) had lowstress (<4). According to the HAD scale, HAD-Anxiety sub-dimension was found to be over 10 in 17 patients (22.7%). In terms of HAD-Depression sub-dimension, it was determined that 47 patients (62.7%) wereover 7.There is a significant positive difference between DT and HAD scales. Theme an anxiety score of the ladies was found to be statistically higher than the average of the anxiety scores of the males.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The vast majority of patient sare distressed during the treatment process from the time of diagnosis. Anxiety and depression levels increase as patients' distress increases. Thus, the physical and emotional complaints of the patient sare increased, the compliance with the treatment becomes difficult, the length of hospital stay increases and the quality of life of the patient decreases. Patients should be screened routinely with easy screening scales to detect patients suffering from psychological distress.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Terapötik aferez iþlemi kanda bulunun ve hastalýk nedeni olduðu düþünülen patolojik maddelerin özel iþlemler ve gerekli replasman sývýlarý kullanýlarak uzaklaþtýrma iþlemidir. Terapötik aferez hematolojik, nörolojik, nefrolojik, romatolojik, dermatolojik ve metabolik bozukluklar gibi birçok endikasyon listesine sahiptir. Güncel pratikte özellikle aferez ünitesi olmayan kliniklerde göz ardý edilebilen terapötik aferez iþleminin farkýndalýðýný arttýrmak adýna 5 yýl süre ile terapötik aferez ünitesi bünyesinde yapýlan iþlemleri ve özellikleri ile birlikte incelemeyi amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Araþtýrmamýz retrospektif olarak hastanemiz aferez ünitesinde farklý kliniklerden hastalara uygulanan terapötik aferez iþlemlerine ait 5 yýllýk veriler kullanýlarak yapýlmýþtýr. Yapýlan iþlemler taný bazlý ve klinik bazlý gruplara ayrýlarak incelenmiþtir.
BULGULAR: Klinik bazlý inceleme yapýldýðýnda en fazla hematoloji bölümü bünyesinde terapötik aferez iþlemi uygulanmýþtýr. Ýkinci sýrada nefroloji bölümü yer almakta olup bunu yoðun bakým ve nöroloji klinikleri takip etmektedir. Taný bazlý inceleme yapýldýðýnda ise ilk sýrada hematolojik hastalýklar yer alýrken bunu takiben nefrolojik, nörolojik ve romatolojik hastalýklar gelmektedir. Yapýlan iþlemler koyulan endikasyonlara göre deðiþim göstermektedir.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak, terapötik aferez iþlemi günümüzde giderek artan bir kullaným alanýna sahip olmaktadýr. Daha öncesinde destek veya yardýmcý tedavi seçeneði olarak kullanýlmakta olan terapötik aferez iþlemi günümüzde yeni geliþtirilen teknik donanýmlar sayesinde hastalýk spesifik iþlemlerin yapýlabilmesi nedeniyle ana tedavinin bir parçasý olma yolunda ilerlemektedir. Bu nedenle klinikler ile aferez ünitelerinin birlikte ortak hareket etmesine ve multidisipliner konseylerin düzenlenmesine ihtiyaç duyulmaktadýr.

INTRODUCTION: Therapeutic apheresis is a procedure, which removes pathologic substances, that are the causes of the diseases in the plasma of patients, by seperation of plasma from the blood and exchange it with replacement fluid via special technics. Therapeutic apheresis is indicated in a number of hematologic, neurologic, nephrologic, rheumatologic, dermatologic and metabolic disorders. In order to increase the awareness of the therapeutic apheresis process which can be overlooked in the current practice, especially in the clinics which do not have the apheresis unit, we examined the procedures and technics carried out within the therapeutic apheresis unit of our hospital.
METHODS: Our study was performed retrospectively using 5 years data of therapeutic apheresis treatments applied to the patients from various clinics, in our hospital apheresis unit. The procedures performed were investigated according to the diagnosis of the patients and th departments whose patients were applied the procedure.
RESULTS: Therapeutic apheresis treatment was applied mostly in the hematology department when compared with other clinics. Respectively, nephrology, intensive care unit and neurology departments were the other clinics whose patients needed therapeutic apheresis treatment frequently.. When a diagnosis-based examination was performed, hematological diseases were in the first place, subsequently followed by nephrological, neurological and rheumatologic diseases. The procedures performed varied according to the indications.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Therapeutic apheresis, which has been previously used as a supportive or adjunctive treatment option, is now becoming a part of the main treatment due to the availability of disease-specific treatments through newly developed technical equipments. For this reason, there is a need for coordination of multidisciplinary councils with the cooperation of clinics and apheresis units.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Ýdyopatik granülomatöz mastit, radyolojik olarak meme kanserini taklit edebilen, nadir görülen, benin iltihabi bir meme hastalýðýdýr. Ultrason ve manyetik rezonans bulgularý tanýda yardýmcý olmaktadýr. Bu çalýþmada idyopatik granülomatöz mastitin ultrason, difüzyon aðýrlýklý ve dinamik kontrastlý MR bulgularýný irdelemeyi amaçlamaktayýz.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmaya 12 hasta dahil edilmiþtir. Tüm hastalara ultrason, difüzyon aðýrlýklý MR ve dinamik kontrastlý MR tetkikleri uygulanmýþtýr. Lezyonlarýn morfolojik özellikleri, görünür difüzyon katsayýlarý ve zaman-sinyal intensite eðrileri deðerlendirilmiþtir.
BULGULAR: Ultrason ve MR incelemesinde hastalarda heterojen kitleler ve bunlara eþlik eden dilate duktal yapýlar izlenmiþtir. Dinamik kontrastlý MR'da; lezyonlar içerisinde kitlesel kontrastlanma, kitlesel olmayan kontrastlanma ve halkasal kontrastlanma paternleri gözlenmiþtir. Zaman-sinyal intensite eðrilerinde tip 1, tip 2 ve tip 3 kontrastlanma özellikleri izlenmiþtir. 1 hastada zaman-sinyal eðrisinin steroid tedavisi sonrasýnda tip 3'den tip 1'e gerilediði dikkati çekmiþtir. Lezyonlarýn ortalama görünür difüzyon katsayýsý deðeri 1.01 ± 0.06 (× 10 -3 mm2/s) olarak hesaplanmýþtýr.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Ýdyopatik granülomatöz mastit ile meme kanseri ayrýmýnda dinamik kontrastlý MR bulgularý genelde tanýya yardýmcý olsa da, idyopatik granülomatöz mastit seyrek de olsa meme kanserine benzer olarak tip 3 kinetik eðriler gösterebilmektedir. Bununla beraber kanserden farklý olarak idyopatik granülomatöz mastitte izlenen tip 3 kinetik eðri ilaç tedavisi sonrasý tip 1 eðriye dönüþebilmektedir. Ýdyopatik granülomatöz mastitte lezyonlardan elde edilen görünür difüzyon katsayýsý ise kanserlere benzerlik göstermektedir. Ýdyopatik granülomatöz mastitin tanýsýnýn kesinleþmesinde hala biyopsi önemini korumaktadýr.

INTRODUCTION: Idiopathic granulomatous mastitis is a rare, benign inflammatory breast disease which can mimic breast carcinoma radiologically. Ultrasound and magnetic resonance imaging findings may help for diagnosis. The aim of this study is to evaluate ultrasound, MRI, diffusion-weighted and dynamic contrast-enhanced MRI findings of idiopathic granulomatous mastitis.
METHODS: 12 patients were enrolled in this study. All patients were examined with ultrasound, diffusion-weighted and dynamic contrast-enhanced MRI. Morphological characteristics, apparent diffusion coefficient values and time-intensity curves of lesions were evaluated.
RESULTS: Ultrasound and non-contrast magnetic resonance imaging showed heterogenous masses and dilated ducts. Non-mass-like enhancement, mass-like enhancement and ring-like enhancement were identified on dynamic contrast-enhanced MRI. Lesions showed type 1, type 2 or type 3 enhancement patterns. Type 3 curve changed into type 1 curve after steroid therapy in one patient. The mean apparent diffusion coefficient value of lesions was 1.01 ± 0.06 (× 10 -3 mm2/s).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Dynamic contrast-enhanced MRI findings may generally help to differantiate malignancy from idiopathic granulomatous mastitis, however, idiopathic granulomatous mastitis can show type 3 kinetic curves rarely, similar to malignancy. Neverthless, type 3 curves can change to type 1 curves after drug therapy in idiopathic granulomatous mastitis contrast to malignancy. Apparent diffusion coefficient values of idiopathic granulomatous mastitis were similar to malignancies. For definite diagnosis, biopsy still remains its importance of diagnosis for idiopathic granulomatous mastitis.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Dirsek eklemi; primer ve metastatik kemik tümörleri için nadir bir tutulum bölgesidir. Bu bölgeyi ilgilendiren tümörlerin cerrahisi tedavisinde bölgedeki damar sinir yapýlarý nedeniyle ameliyat öncesi ve sonrasý planlama çok dikkatli yapýlmalýdýr. Dirsek eklemi ve distal humerusu ilgilendiren tümör ve tümör dýþý nedenlerle rezeksiyon ve sonrasýnda modüler endoprotez ile rekonstrükte edilen hastalarýn tedavisinin sonuçlarýnýn deðerlendirilmesi amaçladýk
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2005-2016 yýllarý arasýnda kliniðimizde; dirsek eklemine onkolojik ve non-onkolojik nedenlerle rezeksiyon yapýlýp modüler megaprotez ile rekonstrüksiyon yapýlan 12 hastayý retrospektif olarak demografik, tümör protezi yapýlma etiyolojisi, tümör özellikleri ve fonksiyonel alçýdan inceledik.
BULGULAR: Çalýþmaya 12 olgu dahil edildi, ortalama yaþ 53(18-75)'tü. Hastalarýn 7'si erkekti. Ortalama takip süresi 33 ay(4-120 ay) dý. Hastalardan 10 tanesine kemik tümör rezeksiyonu (7 hastada metastatik, 3 hastada primer) sonrasý dirsek rekonstrüksiyonu yapýlýrken 2 hastaya daha önce geçirilmiþ baþarýsýz dirsek protezi nedeniyle uygulanmýþtý. Ortalama Musculoskeletal Tumor Society (MSTS) skor 77(67-93) iken ortalama Mayo Elbow Performance Score (MEPS) skor 63 (45–80) olarak hesaplanmýþtý. Hastalarýn operasyon öncesi görsel analog skala (VAS) skoru ortalama 7(6-9) iken operasyon sonrasý bu deðerler 5(4-6) olarak ölçülmüþtü. 4 olguda komplikasyon (birer hastada geçici radial palsi, yüzeyel yara yeri enfeksiyonu, 2 hastada ise ulnar komponentde periprostatik kýrýk) gözlenmiþti. Metastaza baðlý endoprotez yapýlmýþ 6 hasta malesef ortalama 23 ay (9-35 ay) içinde kaybedilmiþtir, kalan 6 hasta takip altýndadýr. Yumuþak doku fibrosarkomu tanýlý hastada operasyon bölgesinde damar sinir pakesini tutan yumuþak doku nüksü nedeniyle rezeksiyon protezinden 14 ay sonra yüksek dirsek üstü amputasyon yapýlmýþtý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Dirsek eklemine modüler megaprotez uygulanan hastalarda yüksek oranda aðrýsýz bir dirsek, ön kol ve el bileði eklemi elde edilmekte, hasta ameliyattan sonra kýsa süre içinde ilgili ekstremitesini kullanmaya baþlamaktadýr. Dahasý yeterli cerrahi sýnýr elde edilmesini saðlayan agresif bir rezeksiyon; bu bölgeyi tutan primer lokal agresif tümörlerde potansiyel bir kür saðlayabilmektedir, ancak metastatik tümörlerde yeterli bir fonksiyonel sonuç saðlamasýna karþýn total yaþam beklentisine çok katký saðlamamaktadýr.

INTRODUCTION: Elbow joint is a rare site of involvement for primary and metastatic bone tumors. Surgery involving this area should be done carefully because of the vascular structures and nerve related with the region. We aimed to evaluate the outcome of patients who were reconstructed with a modular endoprosthesis involving the elbow joint and distal humerus due to tumor resection and other causes.
METHODS: We retrospectively reviewed the demographics, tumor prothesis etiology, tumor characteristics and functional plaster of 12 patients who underwent resection with oncologic and non-oncological reasons for the elbow joint and reconstruction with modular megaprosthesis between 2005-2016 in our clinic.
RESULTS: Twelve cases were included in the study, with a mean age of 53 (18-75) years. Seven of the patients were male. The mean follow-up period was 33 months (4-120 months). Elbow reconstruction was performed due to bone tumor resection in 10 patients(7 patients metastatic, 3 patients primer) while following previous unsuccessful elbow prosthesis in 2 patients. The mean Musculoskeletal Tumor Society (MSTS) score was 77 (67-93) while the mean Mayo Elbow Performance Score (MEPS) score was 63 (45-80). The preoperative visual analog scale (VAS) score of the patients was 7 (6-9), whereas these values were reduced to 5 (4-6) postoperatively. Complications were observed in 4 cases: transient radial palsy in 1, superficial wound infection in 1 and periprostatic fracture in ulnar component in 2 patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In patients who have applied modular megaprosthesis to the elbow joint, a painless elbow, forearm and wrist joint are obtained at a high rate and the patient begins to use the extremity shortly after the operation. Furthermore, an aggressive resection ensuring that adequate surgical margin is achieved; provides a potential cure for primary local aggressive tumors, although for metastatic tumors it provides satisfactory functional result but do not contribute much to the total life expectancy.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Sinoviyal osteokondramatozis sinovial dokunun mezenkimal kalýntýlarýnýn kartilajinöz metaplazisi sonucu geliþir. Genellikle eklem aralýklarýnda ve tenosinoviyumda kalsifiye kartilajinöz oluþumlar ile karakterizedir. Tek eklem tutulumu yapar ve sýklýkla diz, kalça ve el bileði tutulur. Nadir de olsa kondrosarkoma malign dejenerasyon gösterebilmektedir. Patolojik olarak ispatlanmýþ farklý anatomik lokalizasyonlardaki sinoviyal osteokondromatozisli on olgumuza ait MR bulgularýný sunmayý amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Sinoviyal osteokondromatozis tanýsý almýþ on olgunun MR incelemeleri retrospektif olarak iki farklý radyolog tarafýndan birlikte tekrar deðerlendirildi. Hastalarýn demografik ve klinik özellikleri ve lezyonlarýn yerleþimi, þekli, uzanýmý ve MR sinyal özellikleri deðerlendirildi.
BULGULAR: Taný alan 10 olgunun 6’sý erkek,4’ü kadýn olup yaþ ortalamasý 50 bulunmuþtur.(14-70 yaþ) Hastalarýn geliþ yakýnmalarý eklem aðrýsý (n: 5), þiþlik (n: 5) olarak belirtilmiþtir. Ýki lezyon ayak bileðinde, 4 lezyon diz ekleminde, 2 lezyon omuz ekleminde ve 1 lezyon kalça ekleminde ve 1 lezyon dirsek ekleminde tespit edilmiþtir. Röntgenografide tüm olgularýn ilgili eklem aralýðýnda milimetrik noduler kalsikasyonlar izlenmiþtir. Sadece 1 olguda kemik tutulumu da izlenmiþtir. Omuz eklemi tutulumu olan olgularda ekstraartikülerbursal ve tenosinovial tutulum da izlenmiþtir. Kalça eklemi tutulan olguda iliopsoas ve eksternalobturatuar bursalar da tutulmuþtur.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Sinoviyal osteokondromatozisin direkt grafi ve MR bulgularý genellikle tipiktir. Sinoviyal osteokondromatoziste MR intraartiküler lezyonun bursalara uzanýmýný ve kemik erozyonlarýný göstermekte de oldukça baþarýlýdýr.

INTRODUCTION: Primary synovial chondromatosis is an uncommon benign monoarticular disorder. It is characterized by proliferation and metaplastic transformation of the synovium. It is generally characterized by calcified cartilagenous structures in the joint space or in the tenosynovium. It involves one joint and knee, hip, wrist are commonly affected joints. Malignant degeneration into chondrosarcoma has been reported but is rare. Here, we aimed to present MR images of 10 patients with primary synovial osteochondromatosis.
METHODS: We retrospectively reviewed 10 pathologically confirmed cases of synovial chondromatosis. Patients’ demographics and clinical presentations were reviewed. Imaging was evaluated by two musculoskeletal radiologists with agreement by consensus. Images were evaluated for lesion location, shape, extent and signal characteristics on MR.
RESULTS: Among the ten patients, 6 were male, 4 were female with a mean age of 50. (14-70 years) Lesion locations included knee (n=4), ankle (n = 2), shoulder (n = 2), elbow (n = 1), hip (n = 1). Radiographs commonly showed milimetric nodular calcifications. Only one lesion involved adjacent bone. The two patients with shoulder involvement also involved extraarticular bursa and tenosynovium. The case with the hip involvement also involved iliopsoas and external obturator bursa.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The radiographic and magnetic resonance imaging findings of synovial osteochondromatosis is typical. MRI is successful in determining the bone erosions and bursal extent of the intraarticular lesion.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Metastatik malign melanom son yýllarda sýklýðý artan ve yeni tedavi modaliteleri ile karþýmýza çýkan bir tümördür. Yeni tedavi modalitelerinde immunoterapiler önemli bir yer tutmaktadýr. Ýpilimumab ile immunoterapinin temelleri atýlmýþtýr. Literatürde; metastatik malign melanomda ipilimumab ile 3 yýllýk %22 dolayýnda sað kalým oranlarýna ulaþýlmýþtýr.Biz de kendi metastatik malign melanomlu hastalarýmýzdaki ipilimumab etkinliði ve yan etkileri konusunda deneyimimizi paylaþmayý amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ankara Dr. Abdurrahman Yurtarslan Ankara Onkoloji Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi’nde 2013-2015 yýllarý arasýnda metastatik melanom tanýsý ile ipilimumab alan 17 hastanýn verileri retrospektif olarak deðerlendirildi.

BULGULAR: Bu seride, hastalarýn %65’i M1c, %35’i mukozal primerli, %52 performans durumu 2 olan ve sadece %41’i (7 hasta) 4 uygulama ipilimumabý tamamlayabilmiþ hasalardan oluþmaktaydý. Tüm seride 3 ay olan ortanca saðkalým, 4 uygulama ipilimumab alan hastalarda 7 aydýr. Tedaviyle hastalarýn % 23 ünde ön planda immunolojik olduðu düþünülen grad 3-4 yan etkiler meydana gelmiþtir.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak, seçilmemiþ hasta grubunda immünoterapilerin yakaladýðý baþarý oranlarý literatürden daha düþük saptanabilmektedir.

INTRODUCTION: Metastatic malign melanoma is a tumor type, which has emerged with new treatment modalities, and its frequency has increased in recent years.Immunotherapies have an important place in new treatment modalities. The basis of the immunotherapy has been established with Ipilimumab.In the literature, 22 % survival rates have been obtained in 3 years with Ipilimumab in metastatic malign melanoma.
METHODS: Betwen the years 2013-2015 in Ankara Dr. Abdurrahman Yurtarslan Ankara Oncology Education and Research Hospital, the data of 17 patients diagnosed with metastatic melanom and given ipilimumab were evaluated retrospectively.
RESULTS: In this series, 65 % of the patients consisted of M1c, 35 % of mucosal primer, 52 % performance status 2, and only 41 % (7 patients) completed 4 applications of Ipilimumab. In all series, the overall survival rate was 3 months; however, it is 7 months in patients who receive 4 applications of Ipilimumab.Grade 3-4 side effects were observed in 23 % of the patients, which is considered as being immunological.
DISCUSSION AND CONCLUSION: As a conclusion, the success rates in immunotherapies in non-selected patient group may be detected as lower than those in the literature.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Endometriozis endometrium dokusunun uterus dýþýnda baþka bir anatomik bölgede bulunmasýdýr. En sýk overlerde olmak üzere batýn içinde apendiksten karaciðere kadar her organda görülebilir. Sezaryan skarý(c/s) yada rektus kasý içerisinde nadir olarak görülür.Bu çalýþmada sezaryan skarý ve rektus kasý içerisinde görülen 21 olgumuzu sunduk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2008-2015 yýllarý arasýnda karýn ön duvarýndaki rektus kasý içerisinde veya sezaryan skarýnda kitle nedeniyle opere ettiðimiz ve patoloji sonucu endometriozis olarak deðerlendirilen hastalarý retrospektif olarak inceledik.
BULGULAR: Çalýþmaya alýnan kadýn hastalarýn yaþ ortalamasý 34.5(24-52) olarak hesaplandý. Hastalarýn 11’inde endometriozis dokusu eski sezaryan skarýnda, 9 hastada batýn ön duvarýnda rektus kasý içerisinde görülürken 1 hastada umbikal herni kesesi içerisinde gözlendi. Patoloji piyeslerindeki endometriozis kitlesinin ortalama büyüklüðü 3.4 cm(1.8cm-7.5 cm)olarak ölçüldü. Çalýþmamýzda hastalarýn 2’si genel anestezi altýnda 19’u lokal anestezi altýnda opere edildi. Hastalarýn 15’inde görüntüleme yöntemi olarak ultrason(USG) yapýlýrken, bu hastalarýn altýsýna USG sonrasý ileri tetkik olarak manyetik rezonans(MR) tetkiki yapýldý. Hastalarda mortalite gözlenmezken, iki hastada yara yeri enfeksiyonu görüldü. Nüks gözlenmeyen hastalar halen takip ediliyor.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Endometriozis olgularý sezaryan skarý ve karýn ön duvarýnda nadir olarak görülmekte olup palpe edilebilen kitle ile birlikte aðrýya yol açar.Cerrahi eksizyon etkin bir tedavi yöntemidir. Nüksü engellemek için en az 1 cmlik cerrahi sýnýrla kitleyi çýkartmak gerekir.Batýn ön duvarýnda ve sezaryan skarýnda kitle þikayeti ile gelen üreme çaðýndaki kadýnlarda endometriozis akýlda tutulmalýdýr.

INTRODUCTION: Endometriosis is characterized by the growth of endometrial tissue outside the uterus. Although it most frequently localized in the ovaries, it can affect every organ in the abdomen from the appendix to the liver. It is rarely seen in the cesarean scar(c/s) or rectus muscle. Herein, we report 21 case of endometriosis within the rectus muscle and cesarean scars.
METHODS: Between 2008 and 2015,a total of 21 patients who were operated for the mass within the rectus muscle or cesarean scar in the abdominal wall and whose pathological result was consisted with endometriosis were retrospectively analyzed.
RESULTS: Median age of women in the study group was 34.5(24-52). Endometriosis localisation in 11 of the patients were found on the c/s scar, in 9 of them were on the rectus abdominis muscle, and one of them was in the umblical hernia sac. Median size of the endometriosis tissue was measured as 3.4 cm (1.8-7.5 cm) in the specimens. In our study,2 of the patients were given general anesthesia while 19 of them were operated under local anesthesia. Ultrasound imaging were done in all cases and 6 patients were further evaluated using magnetic resonance imaging(MRI). No mortality was reported. As for morbidity, 2 patient had local wound infection. Study group is followed up without any recurrence reported.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Endometriosis cases are presented as palpable painful masses and rarely found on C/S scar or on anterior abdominal wall. Surgery is a effective treatment option. To avoid any recurrence, masses must be removed a minumum 1 cm margin. In differential diagnosis of palpable and painful masses on the abdominal wall or C/S scar in reproductive women, we should consider endometriosis.

Denosumab kemik dev hücreli tümörünü yönetmek için etkili ve kullanýþlý bir ilaçtýr. Ýnoperable veya metastatik dev hücreli tümörlü hastalar için birinci basamak tedavide altýn standart olarak düþünülmektedir. Dev hücreli kemik tümöründe denosumabýnetkinliði prospektifrandomize çalýþmalarda kanýtlanmýþtýr. Nörovasküler yapýlara yakýn büyük dev hücreli tümörde daha fazla morbiditeye yol açaçak rezeksiyona yönelmek yerine denosumab ile neoadjuvan tedavi dev hücreli tümörde intralezyonel cerrahiyi kolaylaþtýrabilir. Farklý sebeplerden dolayý tedaviyi býraktýktan sonra yapýlan biyopside psödosarkomatöz deðiþiklikler görülebileceði unutulmamalýdýr. Dev hücreli tümörde denosumab tedavisi sonrasý kalýnlaþmýþ korteks ve subkondral kemik içerisinde tümör hücrelerinin gizlenmesi sonucu lokal tümör rekürrensi görülebilir. Denosumab çenede osteonekroz oluþumu ile iliþkilendirilmiþtir. Bu makalede denosumab tedavisi alan hastalarýn sistematik deðerlendirilmesi,risk faktörleri, taný-tedavi yararlýðý, tedavi seçeneklerini öngören kýlavuzlar sunulmuþtur.

Denosumab is an effective and usefull drug for managing the giant cell bonetumor. It is considered the gold standard for treatment of the inoperable or metastatic giant cell tumors. Theefficacy of denosumab in giant cell bone tumors has been demonstrated in prospective randomized trials. Neoadjuvant therapy with denosumab may facilitate intralesional surgery in giant cell tumor instead of resection leading to more morbidity in a large giant cell tumor close to the neurovascular structure. It should not be forgotten that pseudosarcomatous changes in biopsies may ocur after denosumab treatment due to different reasons. Giant cell tumor may result in dense cortex after denosumab treatment and local tumor recurrence after concealment of tumor cells within the subchondral bone. Denosumab is associated with jaw osteonecrosis formation. In this article, guidelines for systematic evaluation, risk factors, diagnostic-therapeutic usefullness and treatment options for patients treated with denosumab are presented.

Struma ovari, yumurtalýk dermoid tümörlerinin nadir görülen bir varyantý olup, tiroid doku komponentleri baþlýca bileþenidir. Cerrahiden önce teþhis koymak zordur. Bu makalede, 2 adet struma ovari vakasý bildirilmektedir. Birincisi 41 yaþýnda kronik pelvik aðrý sendromlu hasta salpingo-oferektomi ile tedavi edilmiþti. Ýkinci hasta ise postmenopozal kadýnda total abdominal histerektomi, bilateral salphingo-ooferektomi uygulanmýþtý. En son patolojik tanýlarý, tipik morfolojik kriterlere ve immün boyamaya dayanan struma ovari idi.

Struma ovarii is a rare variant of dermoid tumors of the ovary in which thyroid tissue components is the major constituent. It is difficult to make a diagnosis before surgery. The current study reports 2 cases of struma ovary. The first case was a 41 year-old patient with chronic pelvic pain, treated with salpingo-oophorectomy. The second case was a postmenopausal woman treated with total abdominal hysterectomy bilateral salpingo-oophorectomy. The final pathological diagnoses were struma ovarii based on typical morphologic criteria and immune staining.

Renal hücreli karsinom, meme ve akciðer kanserlerinden sonra oral kaviteye metastaz yapan en sýk üçüncü malignite olsa da, oldukça nadir görülmektedir. Gingivada metastaz yapmasý ise oransal olarak daha azdýr ve bu tümörlerin ayýrýcý tanýda akla gelmesi oldukça zordur. Genel olarak baþ boyun bölgesine metastaz yapmýþ renal hücreli karsinomlarýn prognozu oldukça kötü olup, bu aþamadan sonra beklenen sað kalým 1 yýldan daha azdýr. Tanýdan 1 ay sonra kosta metastazý geliþen renal hücre karsinomlu 51 yaþýnda bir erkek hastada, hedefe yönelik tedavilere raðmen, 42. ayda oluþan gingiva metastazý olgusunu sunduk.

Renal cell carcinoma is the third most common malignancy that metastasizes to the oral cavity after breast and lung cancers, but it is rarely seen. Metastasis to the gingiva is proportionally less and it is difficult for these tumors to come to mind in the differential diagnosis. Generally, the prognosis of renal cell carcinoma metastasizing to the head and neck region is quite poor and the expected survival is less than 1 year. We presented a 51-year-old male patient with renal cell carcinoma, developing costa metastasis 1 month after diagnosis and showing gingiva metastasis at 42th months despite targeted treatment.

Fankoni Anemisi (FA) aplastik aneminin kalýtsal bir formudur. Hastalarýn solid kanserler ve lösemiler geliþtirmeye artmýþ eðilimleri vardýr. FA ile iliþkili kemik iliði yetmezliði yüzünden yapýlan allojenik hematopoietik kök hücre transplantasyonundan sonra akut miyeloid lösemi (AML) tanýsý konulan 40 yaþýndaki bir kadýný anlatýyoruz. Özellikle AML ile iliþkili anormal kromozomlarý varsa, FA hastalarý lösemi geliþimi açýsýndan yakýn takip altýnda olmalýdýr.

Fanconi Anemia (FA) is an inherited form of aplastic anemia. Patients have an increased tendency to develop solid cancers and leukemias. We describe a 40-year-old woman who was diagnosed with acute myelogenous leukemia (AML) after allogeneic hematopoietic stem cell transplantation due to FA related bone marrow failure. FA patients should be under close follow-up in terms of leukemia development, especially if they have AML-related abnormal chromosomes.

Primer meme lenfomasý spesifik görüntüleme özellikleri olmayan nadir bir antitedir. Tek taraflý veya bilateral meme tutulumu izlenebildiði gibi bölgesel lenf nodu tutulumu ile de prezente olabilir. Radyolojik algoritma meme kitlelerinin tanýsý için olduðu kadar takipler için de önem taþýmaktadýr. Olgumuz 77 yaþýnda kadýn hasta olup sol memesinde ele gelen þiþlik ile baþvurmuþtur ve biyopsisi benign sitoloji olarak sonuçlanmýþtýr. Kontrol takibinde kitlenin büyümesi üzerine tekrar biyopsi yapýlmýþ ve sonuç marjinal zon lenfoma olarak rapor edilmiþtir. Evreleme çalýþmasýnýn evre IE lokal hastalýk olarak belirlenmesi üzerine hastaya tedavi için sadece radyoterapi verilmiþtir. Hasta 13 aydýr takip edilmekte olup komplet remisyondadýr. Tek baþýna ince iðne aspirasyon biyopsisi, lenfoid hücreleri reaktif lenfositlerden ayýrt etmede güçlüðe sebep olduðu için primer meme lenfomasý için yetersiz bir yöntemdir. Bu sebeple bu vakada olduðu gibi þüpheli meme kitlelerinde kor biyopsi, eksizyonel biyopsi ya da yakýn takiplerle hastalarýn deðerlendirilmesi gerekmektedir.

Primary breast lymphoma is a rare entity which does not have specific imaging features. It can involve one or both breasts as well as regional lymph nodes. Radiological algorithm is essential for breast lumps as well as follow-ups. We report here a case of a 77 year-old woman with a mass in her left breast, which was lead to biopsy priorly and resulted in benign cytological findings. Re-biopsy due to the enlargement of the mass in follow-up revealed marginal zone lymphoma. After a staging work-up she was found to have a local disease in stage IE. She was treated only with radiotherapy and is now in complete remission after 13 months. Fine needle aspiration alone is inadequate for primary breast lymphoma, regarding the difficulty of its defect of distinguishing lymphoid cells from reactive lymphocytes. Either adequate tissue biopsy, by a core needle or excisional biopsy, or close follow-ups are needed for suspicious breast masses, presented as in this case.

Akciðer kanserlerinin tanýsýnda radyolojik görüntüleme yöntemleri önemli yer tutmaktadýr. Ýleri tetkiklerin planlanmasýnda bilgisayarlý tomografiler yol gösterici olmaktadýr. Bu yazýda nefes darlýðý ve öksürük yakýnmalarý olan 66 yaþýnda akciðer kanseri tanýsý konan kadýn olgunun atipik radyolojik bulgularý sunuldu ve literatür eþliðinde akciðer kanserinin radyolojik bulgularý deðerlendirildi.

Radiological findings have important role in diagnosis of lung cancers. Computerized tomography works as a guide for planning further examinations. In this article, unique radiological findings of 66 years old female patient with shortness of breath and cough are presented; also radiological findings of lung cancer are explained with the help of literature.

Anjiomyofibroblastoma nadir benign subkutanöz mezenkimal lezyondur. Sýklýkla reproduktif yaþ ve erken menopozdaki kadýnlarda vulvovajinal bölgede tanýmlanýr, diðer kadýn ürogenital traktus alanlarýnda da tanýmlanmýþtýr; erkek inguinoskrotal bölgede de tanýmlanmaktadýr.Bartolin gland kisti ya da lipoma ile klinik olarak karýþabiliir. 44 yaþýnda bayan hasta Akdeniz Üniversitesi Týp Fakültesi Jinekolojik Onkoloji bölümüne Aralýk 2016 tarihinde baþvurdu. 8 aydýr devam eden pelvik aðrý þikayeti mevcuttu. Palpabl, sol lateral vajinal duvara protrude solid hassas olmayan lezyon gözlendi. Bimanuel muayenede retrorektal bölgede vajina ile iliþkili 8x7 cm mobil kitle gözlendi. Hasta Ocak 2017 tarihinde genel cerrahi bölümü ile birlikte opere edildi. Ameliyat sonrasý dönemde problem yaþamayan hasta kontrol ve takip önerilerek hastaneden taburcu edildi. Spesimenin patolojik incelemesinde opak beyaz 7x 6 cm solid kitle gözlendi, kitlenin mikroskopik incelemesinde iyi sýnýrlý spindle ve epiteloid hücre içeren lezyon gözlendi. Histolojik bulgulara dayanýlarak anjiomyofibroblastom tanýsý konuldu. Yakýn postoperatif takip planlanan hastanýn ameliyat sonrasý 7. ay kontrolünde anormal bulguya rastlanýlmadý.
Özet olarak, retrorektal bölge anjiomyofibroblastomu oldukça nadir ve tanýsý zor bir tümördür. AMFB'nin benign davranýþý, nadir lokal rekürrensi nedeniyle diðer neoplazileri dýþlamak ve histolojik özelliklere dayanarak doðru tanýyý koymak önemlidir.

Angiomyofibroblastoma (AMFB) is a rare benign subcutaneous mesenchymal lesion. AMFB is mostly described in the vulvovaginal region with occasional cases reported in other female urogenital tract sites in women of reproductive age and early menopause, and in the male inguinoscrotal region. AMFB can clinically be misdiagnosed for Bartholin’s gland cyst or lipoma. A. 44-year-old female patient admitted firstly in December 2016 to gynecologic oncology department of Akdeniz University Medical Faculty. She had complaints of pelvic pain for the previous 8 months. A palpable, nontender solid mass lesion protruding to the left lateral wall of the vagina was observed. Bimanual examination detected a mobile mass measuring 8 x 7 cm in the retrorectal region, communicating with vagina. The patient was operated in January 2017 in collaboration with department of general surgery. Her postoperative period was uneventful, and she was discharged and future control visit was arrange. Surgical specimen appeared as an opalescent-white solid mass measuring 7 x 6 cm.Its microscopic examination revealed a well-circumscribed lesion containing spindle, and epitheloid cells. Based on histological findings, the diagnosis of angiomyofibroblastoma was made. Close postoperative follow-up was decided for the patient. Postoperative 7. month gynecologic controls of the patient did not reveal any pathologic finding. In summary, AMFB of the retrorectal region is extremely rare and is diagnostically challenging. Because of the benign behavior of AMFB with rare local recurrence, excluding other neoplasms and making the accurate diagnosis based on histological features is important.

Prostat kanseri erkeklerde en yaygýn görülen tümörlerden biridir. Dosetaksel ve prednison tedavisi prostat kanserli hastalarda standart kemoterapi tedavisi olarak kabul edilmektedir. Dosetaksel tübülin depolimerizasyonunu engelleyerek, mikrotübüllerin stabilizasyonu yoluyla antitümöral etki gösteren taksan grubu kemoterapötik ilaçtýr. Dosetaksel tedavisinin sistemik yan etkilerinin yanýnda kutanöz yan etkilere yol açtýðý da bildirilmiþtir. Dosetaksel kullanýmý ile en sýk görülen kutanöz yan etkiler alopesi, el ayak sendromu, fiks plak eritrodizestezisi, týrnak deðiþiklikleridir. El ayak sendromu el ve ayaklarda bilateral, simetrik yerleþim gösteren eritemden, deskuamasyon gösteren ödemli plaklara kadar deðiþen klinik tablolarla karþýmýza çýkabilir. El ayak sendromu kemoterapi tedavisinin ilerleyen hafta veya aylarýnda ortaya çýktýðý bildirilmiþtir. Biz metastatik prostat kanserli hastalarda sýk kullanýlan dosetaksel kemoterapi tedavisi ile iliþkili el ayak sendromu geliþen olgumuzu sunduk.

Prostate cancer is one of the most common tumors in men. Docetaxel and prednisone treatment are accepted as standard chemotherapy in prostate cancer patients. Docetaxel is a chemotherapeutic drug of the taxane group that inhibits the depolymerization of tubulin and has an antitumoral effect through the stabilization of microtubules. It has also been reported that docetaxel therapy lead to cutaneous side effects besides systemic side effects. The most common cutaneous side effects of docetaxel are alopecia, hand foot syndrome, fixed plaque erythrodysesthesia, nail changes. Hand foot syndrome can be confronted with clinical tables ranging from bilateral, symmetrical erythema to desquamated plaques on hands and feet. It has been reported that hand foot syndrome occurred in the following weeks or months of chemotherapy treatment. We would like to present our case of hand foot syndrome associated with docetaxel chemotherapy treatment which is commonly used in patients with metastatic prostate cancer.